Alles mag en niets moet, mijn strenge katholieke opvoeding heeft mij daar in ieder geval niet in aangemoedigd. Verre van dat. Schuld en zonde. Het is mij met de paplepel ingegoten, eerst voor anderen zorgen en dan pas voor jezelf. Zucht. Logisch die schuldgevoelens. Steeds dat stemmetje dat me uitschold voor egoïst. Ja maar hallo zeg, het is mijn leven, ik mag het toch zelf weten. Enfin verstand, gevoel, normen alles husselt dan door elkaar.

MAAR afgelopen jaar heb ik flink huisgehouden met het opschonen van de nodige schuldgevoelens. Ik was er klaar mee. De vervolgopleiding tot rouwtherapeut (jaa geslaagd, ook dat nog, trots en blij;-) en ook het intensief beoefenen van bikramyoga hebben mij daarbij enorm geholpen. Jemig wat een klus. Patronen muurvast. Moed, durf, doorzettingsvermogen, focus, inzicht, aankijken en vertrouwen je hebt het allemaal nodig om het te doorbreken. Dan krijg je ook wat. Dat dan weer wel. Makkelijk? Nee zeker niet.

Sommige moeten houd ik er trouwens wel in. Ik noem ze “het heilige moeten.”

Bijvoorbeeld dat je aan zelfzorg moet doen, dat ben je je lijf en je psyche verplicht. Goed voor jezelf zorgen en voor jezelf kiezen, pas dan kun je er echt voor de ander zijn. Zoals we dat ook in het vliegtuig voorgeschoteld krijgen. Eerst zelf je zuurstofkap op en dan pas die van je kind.